Jest to jeden z największych motyli dziennych – rozpiętość skrzydeł u samic przekracza nawet 10 cm. Zamieszkuje wilgotne, podmokłe lasy lub nadrzeczne parki. Ciemne ubarwienie ciała i skrzydeł ułatwia mu maskowanie się wśród leśnego mroku. Z wierzchu skrzydła są czarnobrunatne, upstrzone białymi i pomarańczowymi plamkami, od spodu zaś pomarańczowe. Pokłonnik nie należy do motyli wabionych przez kwiaty. Najchętniej przylatuje do soków owocowych, „rozkładającego się” żółtego sera czy końskich odchodów. Trudno go dostrzec, gdyż najczęściej przebywa wysoko w koronach drzew. Rozwój motyla jest zupełny. Z jaj wylęgają się brunatnozielone gąsienice, które są monofagami. Oznacza to, że całe życie spędzają na jednym gatunku drzew – topoli osice, którą objadają ze świeżych pączków i liści. Dojrzała gąsienica buduje sobie wiszący, żółtobrunatny kokon, w którym przepoczwarza się w motyla. W ostatnich latach liczebność pokłonnika osinowca drastycznie zmalała. Przyczyna katastrofy tkwi w prowadzonej na wiosnę wycince młodych, przydrożnych topól, na których zimują gąsienice. Aby temu zapobiec, podobne zabiegi pielęgnacyjne lasu należy przeprowadzać w dogodniejszym terminie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
rozwój zupełny - z jaj wykluwa się larwa (gąsienica), która następnie zmienia się w poczwarkę, a ta z kolei w dorosłego osobnika

monofagi - zwierzęta, które odżywiają się tylko jednym gatunkiem rośliny

Nazwa pochodzi od dźwięku, jaki owad wydaje podczas latania. Wykonuje wówczas ok. 600 uderzeń skrzydłami na sekundę. Komar ma do 6 mm wielkości, przezroczyste skrzydła i dwie podłużne pręgi na grzbiecie. Występuje licznie w dolinach rzecznych oraz na terenach obfitujących w drobne zbiorniki wodne. Do swego rozwoju potrzebuje wody oraz sprzyjającej temperatury (20–25°C). W dogodnych warunkach nowe pokolenie rozwija się w zaledwie 2 tygodnie. Lęgnie się nawet w zanieczyszczonych zbiornikach oraz w całkowitej ciemności. Latem komary pojawiają się masowo, stanowiąc dla człowieka bardzo uciążliwą plagę. Naszym utrapieniem są samice komara, które do rozwoju jaj potrzebują białka z krwi żywiciela. Komarzycę przywabia ciepło naszego ciała, zapach potu oraz wydychany przez nas dwutlenek węgla. Za pomocą kłujki złożonej z sześciu sztylecików z łatwością przecina skórę, a następnie wstrzykuje do rany kropelkę śliny, która zapobiega krzepnięciu krwi. Przed atakiem komarzyc może nas ochronić stosowanie preparatów odstraszających oraz odpowiedni, najlepiej jasny ubiór. Pamiętajmy, aby nigdy nie oganiać się od komarów, gdyż duże oczy owada doskonale rejestrują ruch i takie zachowanie naraża nas tylko na ich intensywniejsze ataki.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
białko krwi - składnik krwi pełniący funkcję odżywczą, transportową, odpornościową i obronną

krzepnięcie krwi - proces, w którym tworzy się skrzep zabezpieczający nas przed dalszą utratą krwi

Ten okazały owad o długości około 4 cm przebywa głównie na łąkach, wśród wysokich traw lub buszuje na drzewach. Soczyście zielone ubarwienie sprawia, że doskonale wtapia się w otaczającą roślinność. Dzięki potężnym tylnym odnóżom potrafi skakać wyjątkowo wysoko i daleko. Pasikoniki odżywiają się zarówno roślinami, jak i owadami. Często obserwujemy, jak zgryzają delikatne pączki roślin lub płatki kwiatowe. Gdy tylko nadarzy się okazja, stają się prawdziwymi drapieżnikami, polującymi na inne owady. Samica ma na odwłoku dodatkowy wyrostek, zwany pokładełkiem, który służy jej do składania jaj w ziemi. Wiosną z jajeczek wykluwają się małe, zielone larwy, przypominające wyglądem osobniki dorosłe. Dojrzałość owady osiągają na początku lipca i wtedy też rozpoczynają wieczorne koncertowanie. Głos, zwany ćwierkaniem, wydają poprzez pocieranie jednej pokrywy skrzydłowej o drugą. Grają tylko samce, wabiąc w ten sposób samiczki. W walce o wybrankę potrafią być bardzo agresywne i w potyczce nierzadko tracą swoje czułki lub odnóża. Pasikonika nie powinniśmy nigdy łapać gołą ręką, gdyż zaniepokojony może nas boleśnie ugryźć.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
odwłok - tylny odcinek ciała owadów; ciało owada składa się z trzech części: głowy, tułowia i odwłoka

pokrywy skrzydłowe - stwardniała pierwsza para skrzydeł chroniąca w czasie spoczynku delikatne, błoniaste skrzydła drugiej pary

Ważki należą do najpiękniejszych i najstarszych owadów świata. Na ziemi występują od ponad 325 mln lat, pojawiły się więc o wiele wcześniej niż człowiek, a nawet dinozaury. Świtezianka błyszcząca to ważka o smukłym ciele, mieniącym się zielonymi i niebieskimi kolorami. Trzepoczący lot oraz metaliczny połysk sprawiają, że łatwo ją dostrzec wśród roślinności porastającej brzegi rzek i strumieni. Ważki mają doskonale rozwinięty wzrok. Większość czasu poświęcają na obserwację otoczenia. Samce zwykle strzegą swego terytorium, a samice latają, jak mały helikopter, nad całym zbiornikiem wodnym w poszukiwaniu pożywienia i partnera. U świtezianek występuje dymorfizm płciowy. Samce są metalicznie niebieskie, a samice zielone. Zapłodniona samica składa jaja do pływających po wodzie fragmentów roślin. Z jaj rozwija się larwa, która tuż pod powierzchnią wody przekształca się w postać dorosłą. Cały rozwój owada trwa dwa lata, zaś osobniki dorosłe żyją zaledwie dwa tygodnie. Ważki są sprawnymi drapieżnikami. Swoje ofiary chwytają w locie i pożerają za pomocą ostrych żuwaczek. Dzięki swej żarłocznej naturze pomagają nam w walce z komarami i innymi szkodnikami

----------------------------------------------------------------------------------------------------
dymorfizm płciowy - różnice w wyglądzie, wielkości oraz ubarwieniu u samicy i samca tego samego gatunku

larwa - postać, jaką przybiera owad w trakcie rozwoju, która różni się wyglądem, budową i trybem życia od osobnika dorosłego

Nazwa owada związana jest z zapachem, który wydzielają samce. Jest to bardzo intensywny feromon, wyczuwalny nawet dla człowieka. Przypomina zapach suszonych moreli lub śliwek. Pachnica to duży chrząszcz dorastający do 4 cm długości. Ma małą głowę w porównaniu z ogromnymi pokrywami skrzydłowymi o oliwkowo-metalicznym połysku. Zamieszkuje stare, dziuplaste drzewa rosnące w dobrze nasłonecznionych miejscach. Jest próchnojadem, co oznacza, że odżywia się martwym drewnem, wstępnie rozłożonym przez grzyby. W trawieniu trudno przyswajalnego pokarmu pomagają mu mikroorganizmy zasiedlające układ pokarmowy. W rozwoju pachnicy występuje zarówno stadium larwy, tzw. pędraka, jak i poczwarki. Dorosłe osobniki prowadzą bardzo skryty tryb życia. Najczęściej przebywają w dziupli lub w jej pobliżu. Latają ociężale pokonując niewielkie odległości. Wydają przy tym wyraźnie słyszalny furkot. W wyniku usuwania próchniejących i obumierających drzew znacznie zmalała liczebność pachnicy dębowej. Owad ten znalazł się na liście gatunków zagrożonych wyginięciem i został objęty ochroną siedlisk w ramach programu Natura 2000. Pamiętajmy, że odtworzenie środowiska życia pachnicy, czyli zadrzewień z dziuplami, potrwa przynajmniej 50 lat.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
feromon - substancje wytwarzane przez zwierzęta, które służą do przywabiania osobników płci przeciwnej

poczwarka - stadium rozwojowe, w którym larwa intensywnie przekształca swoje narządy w narządy typowe dla dorosłego owada; poczwarka nie pobiera pokarmu, a ruchy jej są ograniczone

ochrona siedlisk - ochrona terenu, na którym występuje zagrożony wyginięciem gatunek w którymkolwiek stadium swojego rozwoju; chronimy obszary lądowe lub wodne, które ulegają zanikowi w granicach Unii Europejskiej

Owad, który wyglądem przypomina miniaturowego skorpiona. Naszą uwagę przykuwają przednie odnóża przekształcone w chwytne szczypce oraz rurka oddechowa imitująca „żądło”. Płoszczyca należy do wodnych pluskwiaków. Są to owady, które wtórnie przystosowały się do życia w środowisku wodnym. Lubi zwłaszcza mocno zarośnięte wody przybrzeżne. Wśród gęstej roślinności trudno dostrzec spłaszczone ciało płoszczycy, które owad maskuje pokrywając drobinkami piasku i mułu. Korzysta też z dodatkowego mechanizmu obronnego – schwytany popada w odrętwienie, licząc na to, że drapieżnik uzna go za martwego i przestanie się nim interesować. Rozwój płoszczyc jest niezupełny. Z jaj składanych na wodnej roślinności wylęgają się osobniki młodociane, bardzo podobne do postaci dorosłej. Rzadko spotyka się płoszczyce latające. Pływają równie słabo. Najczęściej poruszają się mozolnie po bagnistym dnie zbiornika lub w ukryciu czatują na swoją ofiarę. Polują głównie na owady i skorupiaki. Ofiarę nakłuwają aparatem gębowym, wpuszczają do jej wnętrza ślinę o działaniu odurzającym, a na końcu wysysają pokarm. Płoszczyca potrafi boleśnie ukąsić, gdy zostanie przypadkowo nadepnięta. Uważajmy na nią podczas pływania oraz chodzenia po płytkiej wodzie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
rurka oddechowa - rurka chitynowa, przez którą owad pobiera powietrze do oddychania, przebywając pod powierzchnią wody

rozwój niezupełny - w cyklu życiowym występują tylko trzy stadia rozwojowe: jaja, larwa (tzw. postać młodociana) i osobnik dorosły
 

Ten duży owad o masywnym ciele należy do chrząszczy wodnych. Jest jednym z najlepszych pływaków wśród wszystkich bezkręgowców. Zamieszkuje zarówno niewielkie kałuże, oczka wodne, jak i duże jeziora czy rzeki. Znakomicie przystosował się do życia w wodzie. Ma ciało o idealnie opływowym kształcie oraz tylne odnóża pełniące rolę wioseł. W dodatku całe ciało owada natłuszczone jest oleistą wydzieliną odpychającą wodę. Żółtobrzeżek oddycha powietrzem atmosferycznym, które gromadzi pod pokrywami skrzydłowymi. Od czasu do czasu wypływa nad powierzchnię wody, aby uzupełnić jego zapas. Nagromadzone powietrze powoduje, że owad staje się lżejszy od wody. Aby dłużej pozostać pod wodą, chwyta się podwodnej roślinności. Nazwa owada doskonale odzwierciedla jego wygląd. Ma on oliwkowobrunatne ubarwienie z charakterystycznym żółtym obramowaniem na brzegach ciała. U samca pokrywy skrzydłowe są połyskujące i gładkie, natomiast u samic występują wyraźne bruzdy. Żółtobrzeżki potrafią latać, dzięki czemu zasiedlają coraz to nowe zbiorniki wodne. Za pomocą potężnych żuwaczek atakują ofiary znacznie większe od siebie. Zarówno larwy, jak i owady dorosłe wyjadają narybek, powodując znaczne straty w stawie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
bezkręgowce - zwierzęta, które nie posiadają szkieletu wewnętrznego w postaci czaszki i kręgosłupa

żuwaczki - część narządu gębowego służąca do chwytania, rozrywania i rozdrabniania pokarmu
 

Pluskwiak o przepięknej szacie kolorystycznej. Ciało owada jest czerwone, z wierzchu w czarne pasy, od spodu zaś w czarne kropki. Są to barwy ostrzegawcze, które sygnalizują potencjalnemu napastnikowi: „jestem trujący”. Intensywne barwy często wykorzystywane są w przyrodzie jako ostrzeżenie (np. u muchomora). Do obrony służą również gruczoły zapachowe, z których w momencie zagrożenia wydziela się bardzo nieprzyjemna woń. Lepiej nie brać pluskwiaka do ręki, bo można się o tym dotkliwie przekonać. Strojnica baldaszkówka osiąga długość do 1 cm. Jest gatunkiem ciepłolubnym. Spotkamy ją na dobrze nasłonecznionych łąkach, południowych zboczach i stokach. Żeruje na roślinach baldaszkowatych, których drobne kwiaty zebrane w kwiatostan tworzą swoisty baldachim. Żywi się wyłącznie sokami tych roślin. Przed złożeniem jaj samica z samcem odgrywają specyficzny rytuał godowy. Z jaj wykluwają się larwy, którymi troskliwie opiekuje się matka. Zaniepokojone młode chowają się pod nią tak jak kurczęta pod kwoką. Larwy wyglądem przypominają rodziców. Po pięciokrotnym linieniu osiągają dojrzałość. Strojnica baldaszkówka jest gatunkiem, który przywędrował z południa Europy. Jeszcze dwadzieścia lat temu był rzadkością w dolinie Odry. Obecnie jest powszechnie spotykany, co może świadczyć o zachodzących zmianach klimatycznych.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
kwiatostan - mniej lub bardziej liczne skupienie kwiatów, które wyrosły na wspólnej łodydze

linienie - wymiana „skóry”, czyli zewnętrznego, chitynowego szkieletu, związana ze skokowym wzrostem ciała owada w czasie jego rozwoju
 

Modraszki to drobne motyle koloru błękitno-brunatnego. Można je zobaczyć na wilgotnych łąkach, w dolinach rzek oraz na torfowiskach. Wyglądają bardzo ładnie, ale mało kto wie, że taki mały motyl to pasożyt społeczny – oszust i drapieżca. Do swego rozwoju potrzebuje obecności rośliny żywicielskiej – krwiściągu lekarskiego oraz mrówek z rodzaju wścieklica. Przez pierwsze trzy tygodnie życia młode larwy żywią się wyłącznie kwiatami krwiściągu lekarskiego. Po tym okresie spadają na ziemię i zaczynają udawać larwy mrówek. Produkują słodką wydzielinę, która wabi robotnice i sprawia, że adoptują ją jako własną larwę. Mrówki zanoszą małą „fabrykę słodyczy” do mrowiska. Tutaj gąsienica spędza całą zimę, żywiąc się potomstwem gospodarzy. Sprytna gąsienica nawet pachnie jak larwa mrówek, dzięki czemu jej zachowanie nie wzbudza żadnych podejrzeń. W tak dogodnych warunkach zwiększa stukrotnie swoją masę. Wiosną modraszek kończy przeobrażenie, po czym opuszcza mrowisko jako dorosły motyl. Modraszek telejus jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Z tego względu został objęty ochroną obszarową w ramach sieci Natura 2000. Do zachowania naturalnego środowiska życia modraszka – wilgotnych łąk – niezbędne jest utrzymanie ich tradycyjnego użytkowania (koszenie, wypas bydła).

----------------------------------------------------------------------------------------------------
pasożyt społeczny - gatunek, który manipuluje zachowaniami żywiciela, wykorzystując go do przeprowadzenia własnego rozwoju

przeobrażenie - przemiana larwy w postać dorosłą